Het begin van het einde; de terugreis!

We zijn begonnen! Beide families (Noermi en Joost en Frank, Titus en Luuk) zijn vrijdag 10 en zaterdag 11 juni naar Nederland vertrokken. Was heel leuk samen!

Roland, Dioni, Marieke en Saskia bleven met 2 auto's achter, waarvan er een (de kleine) niet meer wilde starten! Terwijl deze al met wat nieuwe onderdelen was verwend! Het probleem is bijna verholpen en we zijn dus vertrokken. Eerst naar Kumasi, waar Marieke les heeft gegeven op een basisschool. Daar hebben we alle leerlingen een pen of een ballon gegeven: feest, chaos, heel leuk.

Dinsdag de 14e zijn we naar Tamale in het noorden gereden, de dag erna naar Bolgatanga, nog verder in het noorden. Het landschap verandert enorm, van zuid naar noord. In het zuiden veel bossen en groen, in het noorden veel dorre vlaktes en bruin.

In een dorpje bij Bolgatanga hebben we met een gids een wandeling gemaakt. Samen met de medicijnman en zijn vrienden konden we zien waar de dorpelingen al 800 jaar hun problemen voorleggen aan de hogere macht, die dan reageert via de medicijnman. Bij de offerplaats aangekomen moesten we onze broek tot boven de knieen opstropen en ons bovenlichaam ontbloten! De medicijnman vertelt om welk offer de hogere macht vraagt, dit varieert van kippen tot geiten en koeien. Hij kan ook verklappen of het vlees van het offer vervolgens door het dorp mag worden opgegeten. Roland had zijn bril opgehouden, wat eigenlijk niet mocht: dat kostte ons bijna een hoen! Hihi, hebben ze niet gekregen.

Het landschap rond Bolgatanga bestaat uit grote rotsen bergen. Voor de Drenthen onder ons: een soort hunnebedden!

Vervolgens zijn we doorgereden naar de slaapplaats. Het werd donker en het regende pijpestelen, en natuurlijk: Pats!, lekke band. De MANNEN hebben het opgeknapt. Geslapen in een 'echt' afrikaans dorp: ronde hutjes, rieten daken en geen stromend water.
De mensen in het dorp wonen met de hele familie in een aantal ronde hutjes, verbonden door een muur.

Na het dorp doorgereden richting de grens, het laatste stuk over een zandweg. Aan de grens geen problemen: de ghanese douanier die ons hielp was een beetje verliefd op Marieke, en dat hielp! Ze had zonder problemen mogen blijven.

Vanaf de grens was het 200 km naar Ouagadougou (Wagaa!). Onderweg wederom niets dan lemen hutjes. Veel stof tot nadenken weer.

Ook in Afrika zijn de kwalificaties voor het WK 2006, en gisteren speelde Burkina tegen de Dem. Republiek Kongo. En toevallig wist een jongen van het hotel waar de kaartjes verkocht werden, en wilde hij wel met ons mee! Heel gaaf. Om goed te kunnen zitten hadden we het duurste kaartje gekocht (ruim 3 euro, terwijl het goedkoopste kaartje ongeveer 50 cent kost). Jammer genoeg waren alle stoelen al bezet! Foutje van de organisatie, kan gebeuren natuurlijk! Terwijl wij in een heeeele lange rij stonden voor een plaats op het beton misten we het eerste doelpunt van de Burkinabe. Gelukkig werd na rust nog een keer gescoord: 2-0, wat ook de eindstand was! Iedereen blij, de mannen naast ons stonden te springen, de tribune zelf ook een beetje, en de bongoband speelde nog wat harder. Na de wedstrijd was het stadion snel leeg, en was Burkina weer iets dichter bij kwalificatie.

Straks gaan we naar het noordoosten, naar een kamelenmarkt die daar morgen is. Wie weet zit er een geschikte tussen! Vanaf die plek, iets ten noorden van Gorom Gorom, gaan we de grens met Mali over. Daar kunnen we dan eerst wandelen in de Dogonvallei. Marieke ook, met haar knie gaat het heel goed!

Heel veel groeten en liefs van ons, tot het volgende bericht!